Su Tomesen & Jan Rothuizen

Marleny van Su Tomesen is een videoportret van een Minutos verkoopster in Medellín. Marleny verkoopt belletjes en rekent af per minuut. Bellen met een van haar mobieltjes is goedkoper en sneller dan beltegoed kopen. De Nokia’s zijn met touwtjes aan haar vest vastgemaakt om diefstal te voorkomen. Su koos Jan Rothuizen vanwege zijn project Diario de observaciones over Colombia. Hij tekende daar een plein in het centrum van Medellín waar mensen zoals Marleny werken. Daarnaast toont hij een collagetekening met haar attributen. Naast de visuele overeenkomsten tussen Vrouwe Justitia van Cranach en de accesoires van micro-ondernemer Marleny toont deze bijdrage ook de arbeidsomstandigheden van straathandelaren in het hectische centrum van Medellín.

Marleny

Su Tomesen

Colombia – Nederland, 2021 / video installatie / HD video, 16:9, kleur, stereo / 2’18’’

Met dank aan Marleny Martinez (model) en Alejandro Vasquez (camera)
€ 300 voor de eerste 3 USB-sticks, uit een editie van 10 + 2 A.P.’s

Plaza Vera Cruz, Medellín

Jan Rothuizen

Colombia, 2018 / inkt op papier / 35 x 54 cm
Collectie kunstenaar

El futuro comienza mañana (De toekomst begint morgen)

Jan Rothuizen

Nederland, 2021 / collagetekening / 32 x 45 cm

Met dank aan Su Tomesen en Alejandro Vasquez (fotografie)
Collectie kunstenaar

Debbie Voerman & Aquil Copier

Beide werken verkennen dualiteit en tegenstelling. In een wereld waar harde keuzes gemaakt worden tussen rechts en links, goed en kwaad, schuldig of onschuldig lijkt er steeds minder ruimte voor nuance. Waar polarisering en refractie in beeld voor schitterende effecten zorgen lijkt het ons ook te kaderen, te ‘framen’ en ons vast te zetten in onze eigen bubbel. Door (sociale) media dringt de veroordeling van buitenaf invasief ons privéleven binnen. Ons eigen wezen en zijn, ieder moment beoordeeld en veroordeeld langs de maatstaf en het maaiveld van mooi of lelijk, hype of flop, like of dislike.
Beide schilders stellen een pleidooi voor om de verbeelding te laten spreken en ons niet te laten verleiden door beeldvorming en eenduidigheid.

Airco Caravan

Dana Variano & Tyna Adebowale (Airco Caravan)
Airco Caravan voelde zich vereerd met de uitnodiging voor 50-50 Vrouwe Justitia. Vrouwen zijn immers nog steeds zwaar ondervertegenwoordigd in de kunst. Maar er wrong wat. Want waarom meteen weer 50% van je exposure weggeven aan mannen? En waarom 50/50 vrouw/man? Waarom zo binair? Echt inclusief is dat niet. Daarom vroeg Caravan niet een man, maar een non-binaire kunstenaar als partner.

Gaandeweg het proces besloot Caravan haar eigen plek aan een tweede non-binaire kunstenaar te geven, om als witte cis hetero vrouw ruimte te maken voor meer inclusiviteit. Daarom geen Airco Caravan in de expo, maar wel twee fantastische non-binaire kunstenaars, Dana Variano uit Los Angeles (@felttipfeelings) en Tyna Adebowale (@tyna_adebowale) uit Amsterdam, die beiden een ‘war rug’ creëerden.

Caravan maakte al eerder war rugs. Deze kleden zijn geïnspireerd op Baluch: wand- en vloerkleden met afbeeldingen van wapens en tanks, die sinds de jaren ’80 in Afghanistan werden geweven tijdens de Russische bezetting, en daarna onder de Taliban en het ingrijpen van de USA. De kleden zijn een interpretatie van de leefwereld van de bevolking. In 2020 maakte Caravan een serie Corona War Rugs, en in 2021 Mayonnaise War Rugs, een anti-racisme statement. En in deze expositie geven de twee non-binaire kunstenaars met hun war rug een reactie op ‘the binary’.

Dana Variano
Free Your Gender, 2021

Tyna Adebowale
Xee #shecalledmewoman, 2021

Marit Dik & Remco Dikken

Angel, pijl of zwaard

Het beeld van Marit Dik is gebaseerd op een schilderij van Cranach de Oude, namelijk Venus en Cupido. Cupido beklaagt zich erover dat hij door bijen gestoken wordt en Venus zegt hem dat zijn eigen liefdespijlen net zo pijn kunnen doen. De tekst op het werk zegt: “Zo kort als de extase van de liefde duurt, zo lang kan het berouw zijn en de hartepijn die erop volgt” (Wieteke van Zeil, De Volkskrant, dec 2014).

Voor mij verwees de straf van Cupido ook naar de huidige tijd. Als we onze planeet stuk maken gaat dat pijn doen.

Remco Dikken vroeg ik te reageren op dit beeld en hij kwam spontaan met een 4-luik: een ballerina , een imker, een wereld draagster en een dierlijke Justitia.

De vrouw die oordeelt kan beminnelijk zijn maar het oordeel daarentegen kan wreed en pijnlijk zijn.

Edith Meijering (solo)

De clichébeelden uit het boekje van Zeemeijer dienen als basis om te becommentariëren. Edith als schilder reageert op het beeld vanuit de female gaze.
Edith heeft voornamelijk portretfoto’s bewerkt en door toevoegingen een gelaagdheid laten ontstaan die schuurt en wringt met de oorspronkelijke mannelijke blik en het doel van deze boekjes gemaakt rond 1980.

– Gaandeweg bleek onze werkwijze zo verschillend dat wij het punt van fluïditeit niet konden bereiken. Wij tonen hier los van elkaar onze reacties. –

Maarten Buser (solo)

De clichébeelden uit het boekje “Portretfotografie voor iedereen“ van fotograaf Peter Zeemeijer (1980) dienen als basis om te becommentariëren. Maarten Buser reageert vanuit zijn male gaze op de tekst.

Mirjam Kruisselbrink & Jan van Leeuwen

De twee beelden ‘Sliding scale’ en ‘Licht en Duisternis’ vertolken respectievelijk een geabstraheerde weegschaal uit het schilderij van Cranach en de samenhang tussen goed en kwaad. Vrouwe Justitia dankt haar bestaansrecht aan zaken die het daglicht niet kunnen verdragen. Zij zoekt naar een afgewogen oordeel met als uiteindelijk doel het creëren van een veilige omgeving. A Safe Place.

Ook wat materiaal betreft zie je in de werken twee kanten van de weegschaal. Zacht aaibaar, kleurrijk met veel details versus minimalistisch, ingetogen en met heldere kleuraccenten, zoekend naar evenwicht.

Jan van Leeuwen
Licht en Duisternis

Mirjam Kruisselbrink
Sliding scale

Dominique Panhuysen & Jozef van der Heijden

hoe durf je nog naar mij te kijken
Een gestapelde keramische vaas uit 4 delen. De openingen voor de bloemen lijken op vagina’s. In de vaas zijn teksten aangebracht in twee talen: een korte pakkende tekst van de Griekse dichteres Sappho (± 630 v. Chr.): ‘πώς τολμάς να με κοιτάς ακόμα’ ‘hoe durf je nog naar mij te kijken’. De vaas wordt bedekt door een voile, met daarop een foto van het gezicht van een jonge vrouw, met daaromheen een tekst rand met dezelfde tekst als in de vaas.

Techniek/materiaal: Vaas – geglazuurd steengoed | transfers | 61cm Ø 29cm
Voile – fotoprint | 130x130cm

Jacqueline Kooter & Jaap de Ruig

World Reset
Jacqueline Kooters video is een hervertelling van de film “Falling Leaves” uit 1912 van Alice Guy-Blaché (1873-1968), de eerste vrouwelijke filmregisseur, die tot voor kort vaak over het hoofd werd gezien in de geschiedschrijving. In de video voert een vrouw een naïeve, maar ontroerende handeling uit in een absurde poging de overvolle en daardoor kwetsbare wereld te repareren.

Jaap de Ruig concludeerde uit de video van Jacqueline Kooter dat ‘de man’ bezig is de natuur door zijn nietsontziende overactiviteit te slopen. In zijn reactie laat hij zien dat mannen ook maar beesten zijn, die na verloop van tijd tot de aarde terugkeren en dan onschuldig nieuw leven kunnen laten ontspruiten.

HD video tweeluik
2 min. 29 sec.

Maritsa van Luttikhuizen & Frank Stoks

Wij eisen de straat terug.
Voor de tentoonstelling 50/50 Lady Justice heb ik samenwerking gezocht met stadstekenaar Frank Stoks. We zijn gaan tekenen op vrouwonvriendelijke locaties in de stad.

In Rotterdam is 84% van de vrouwen tussen 18-45 jaar is slachtoffer geweest van (seksuele) straatintimidatie. 90% hiervan heeft haar gedrag aangepast naar aanleiding van deze ervaring(en). (bron: straatintimidatie.nl)

Rechtvaardig zou zijn als vrouwen zich even veilig voelen als mannen wanneer ze naar buiten gaan.

Frank wil in zijn uitgewerkte beeld uitdrukken dat er in de kwetsbare houding van rechtvaardiging veel kracht schuilt.
In mijn tekening wil ik verbeelden hoe het voelt voor vrouwen zich te moeten wapenen, voordat ze (in het donker) de straat op gaan.

Anja Sijben & Thierry Grootaers

Anja Sijben heeft Thierry Grootaers gevraagd samen tentoon te stellen. We hebben gekozen voor onze aquarel/gouache/tempera werken waarin mensen voorkomen.
Er is een subtiele spanning tussen de werken. Een verschil in tekenen van ogenschijnlijk hetzelfde interessegebied, beide op een eigen manier uitgewerkt. Kijken mannen anders dan vrouwen naar de wereld om zich heen?
Of werken ze het anders uit? Oordelen ze anders over mensen?

In hun gezamenlijke werken hebben ze onderzocht of er mannelijke en vrouwelijke lijnen/manieren van werken en kijken te ontdekken zijn; vullen de lijnen elkaar aan, zijn ze te onderscheiden, of vloeien ze samen?
De werken zijn 30×30 cm
gouache/tempera/aquarel op papier

deelnemers